In een opiniestuk in het Trouw roepen oud-ministers, ambassadeurs en diplomatens het kabinet opnieuw met klem op: blijf niet volharden in steun voor de wandaden van Israël.
Al meer dan een jaar vindt er wekelijks een stil en geweldloos protest plaats voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Oud-diplomaten en vele anderen protesteren tegen het feit dat de Nederlandse regering zich niet in woord, daad en stemgedrag tegen de oorlogsmisdaden keert die de regering-Netanyahu pleegt in Gaza.
Misdaden die volgens het Internationaal Gerechtshof (ICJ) en andere gerenommeerde organisaties alle kenmerken vertonen van een genocide. Dat weerhoudt premier Schoof cq. de Nederlandse regering er niet van om een defensieverdrag met Israël te sluiten, F-35-onderdelen te leveren en de steun aan Unrwa af te bouwen.
Premier Dick Schoof en minister van Buitenlandse Zaken Caspar Veldkamp gaan een dialoog met de demonstranten uit de weg. Hun geduld raakt op nu het genocidedrama in Gaza zijn apotheose lijkt te naderen.
Na het eenzijdig beëindigen van de wapenstilstand heeft Israël alle schijn laten varen een beschaafd land te zijn. Het legde alle VN-resoluties altijd al naast zich neer, maar voelt zich nu gesterkt door de Amerikaanse regering om niet alleen weerloze burgers te doden, maar ook werk te gaan maken van hun verdrijving.
Het Israëlische ministerie van Defensie is voornemens een agentschap op te richten voor het begeleiden van Gazanen die ‘vrijwillig naar derde landen willen vertrekken’. Ook zijn internationale medische teams gemaand om Gaza te verlaten.
Deze acties van Israël komen boven op recordaantallen kinderen die nu dagelijks worden vermoord. Hoe kan het kabinet-Schoof hiervan blijven wegkijken? Waarom handelt het #niet-in-onze-naam bewust in strijd met artikel 90 van de Grondwet, het Genocideverdrag, uitspraken van het Internationaal Gerechtshof en Internationaal Strafhof en blijft het vriendschappelijke banden onderhouden met Netanyahu?
Voor steun aan Oekraïne durfde Schoof op te staan tegen de meest rechtse coalitiepartijen, waarom trotseert hij hen ook niet om de genocidale oorlog te stoppen? Waarom niet opstaan tegen het voornemen een defensieverdrag te sluiten met Israël, oproepen tot beëindiging van het EU-handelsverdrag, bedrijven aanspreken die zaken doen in de bezette gebieden?
De kans verglijdt om toch aan de goede kant van de geschiedenis te gaan staan, om het internationaal recht te bevorderen, om niet langer schuldig te zijn aan het niet-voorkomen van genocide, om internationaal uit het donkere hoekje van landen te treden die zich voor Israël en tegen Unrwa uitspreken. De demonstranten voor het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn pro-rechtvaardigheid, pro-mensenrechten, en hebben vergeefs gewacht op een reactie van Schoof en Veldkamp.
De oud-ministers en diplomaten roepen het kabinet opnieuw met klem op: blijf niet volharden in steun voor de wandaden van Israël. Het keert zich tegen het Palestijnse volk, maar schaadt ook de premier zelf en alle Nederlanders. Het erodeert de internationale rechtsorde en de status van Den Haag als hoofdstad van internationaal recht.
Jan Pronk (PvdA), Jozias van Aartsen (VVD), Bernard Bot, (CDA) Laurens Jan Brinkhorst (D66) zijn oud-minister.
Oud-ambassadeurs en -diplomaten: Frans Makken, Joke Brandt, Ronald Mollinger, Marion Kappeyne, Robert Bosch, Mette Gonggrijp, Susan Blankhart, Ellen van der Laan, Leoni Cuelenaere, Nora Stehouwer, Koos van Dam, Laetitia van den Assum, Simone Fillipini, Gerben de Jong, Willem Beelaerts van Blokland, Pieter Feith, Rob Vermaas, Barend ter Haar, Berber van der Woude, Paul Litjens, Jan de Marchant et d’Ansembourg, Max Gevers, Paul de Nooijer, Hans Teunissen, Lidi Remmelzwaal, Joost Andriessen, Marije Klomp, Frieda Nicolai, Nelleke Kruijs Voorberge, Rebekka van Roemburg, Daan Rosenberg Polak, Sonja Zimmerman, Pieter Bierma, Anneke Wevers, Ellen Mangnus, Lidy Westerhof, Jan Maas, Dick van Thessen, Fritz Meijndert, Louise Anten, Ruerd Ruben, Angélique Eijpe
