Gebaseerd op talloze getuigenissen en archiefmateriaal uit het interbellum brengt deze aangrijpende en ontroerende documentaire de Nesjomme, de ziel, van Joods Amsterdam tot leven.
Nesjomme handelt over joods leven in Amsterdam vanaf het begin van de 20e eeuw. Het is een eerbetoon in (bewegende) archiefbeelden aan Amsterdam èn aan de joodse bevolking daar. Het laat hun leven zien, binnenshuis en op straat.
Deze film wordt nu vanuit de IDFA in de bioscoop getoond. Beeld en verhaal, dat laatste grotendeels fictief maar met een hoog realiteitsgehalte, zijn in perfecte harmonie bij elkaar gebracht. Bij elke opname, hoe kort ook, komen precies de juiste woorden. Daardoorheen steekt een draad van onontkoombaar naderend onheil. Dan gaat het doek op zwart. De film is niet pardoes zonder aftiteling afgelopen, het zwart bereidt ons voor op de epiloog, die geen epiloog is, geen nabeschouwing, maar een integraal deel van het verhaal. Dan neem de film een sprong in de tijd, van de jaren ’40 naar 1950 en van daar naar de beknopte, altijd voorspelbare maar ook aangrijpende afsluiting. De geschiedenis van het joodse leven in Mokum is ten einde, met een mokerslag.
Wat een onderzoek hebben de makers gedaan, wat een geduld en doorzettingsvermogen hadden ze en wat een visie en greep op de stof blijkt uit deze film. De begeleidende tekst is trefzeker. Nesjomme getuigt van een grote creativiteit, zonder ook maar één nieuw shot te maken, maar door bestaand materiaal te verzamelen en te her-ordenen. Maar vooral: wat een gulle, onvoorwaardelijke liefde is er in deze film en zijn thematiek gestoken.
